Σπάω τον παλιό μου καθρέφτη
να δω αν αισθάνομαι ακόμα.
Κοιτάω τον πόνο στα μάτια
να βρω την αγάπη στα χρόνια.
Τρυπάω τις χίλιες μου σκέψεις
και ξέρω από παλιά τ’ άρωμά τους.
Θέλω να ξεχάσω τις λέξεις,
μα πάντα θα βγαίνω μπροστά τους.

Είναι η ψυχή μου που δεν ησυχάζει,
είναι ο κόσμος που πάντα θα αλλάζει,
είναι αυτά που αντέχουν ακόμα,
τα τραγούδια από στόμα σε στόμα.

Ειν τα παιδιά με τα σακίδια,
οι θησαυροί μες στα σκουπίδια.
Ειν η ζωή που απλώνει το χέρι,
ειν ο καρπός και το μαχαίρι.
Ειν το ποταμι που κυλαει
και κάπου παει, που μας παει.

Ειν’ ό,τι εχει ξεκινήσει
και είναι αργά να σταματήσει.
Είναι το αύριο που μας μένει
και δεν μπορεί να περιμένει.
Είναι το πλοίο που αφήνει το λιμάνι,
σαν μπουκάλι στο νερό,
κάποιοι του λένε στο καλό,
κάποιοι πολύ μακριά από `δώ,
το βλέπουνε να φτάνει.

Είναι ο σπόρος που πάντα θα βρίσκει το φως.
είναι ο ουρανός που δεν είναι κανενός.
Είναι η δικές μας βραδιές με φεγγάρι,
που κανείς δεν μπορεί να μας πάρει.
Είναι του χρόνου μας η ρόδα που γυρίζει,
κι αν σου φανεί πως σταματά,
άλα και πάρε με αγκαλιά.

Δίνει η αγάπη μια κλωτσιά
κι η γη ξαναγυρίζει.