Aπ'το παράθυρο κοιτώ,
μαρμαρωμένο φως
και με τα μάτια όλο τρυπώ,
αυτό τον ουρανό
μήπως χυθεί λίγο ο Θεός
μες στο δωμάτιο.

'Εχω ένα ξυράφι καταπιεί
κι όταν μιλώ για τα δυο μάτια σου
ξερνώ αλήθεια βγάζω τ'άχτι μου.

Και κάθε βράδυ βγαίνω να χαθώ
με κυνηγάν φαντάσματα σωρό
τρυπάει το πάτωμα κι όλο με τρώει
μου είχες τάξει το παράδεισο.

Μα ήσουν σάτανας σωστός
μ’ αγγέλου πρόσωπο.

Πικρούς καφέδες με κερνούν
τα γκρίζα πρωινά
κι οι Κυριακές που ζήσαμε
πουλιά που τρόμαξαν.

Φεύγουν οι μέρες, μήνες γίνονται
χρόνια βαριά στα βλέφαρα.