Τη μια φτερούγα έχει ανοιχτή,
την άλλη πληγωμένη.
Οι βάρβαροι τη μάτωσαν
και στέκει λαβωμένη.

Κύπρος τη λένε στ’ όνομα,
η θάλασσα τη βρέχει.
Σαν τη δική της ομορφιά
άλλο νησί δεν έχει.

Οι αγνοούμενοι φωτιές,
φωτιές που ακόμα καίνε.
Κι αυτοί που τους προσμένουνε
με ένα ρεφρέν τούς λένε:

Όλοι μαζί θα ρίξουμε
το ψεύτικο το τείχος
και θ’ ακουστεί σ’ όλη τη γη
της λευτεριάς ο ήχος.

Η λευτεριά μες στο κελί
αγρίμι λαβωμένο.
Πάνω σε ξύλινο σταυρό
φεγγάρι ματωμένο.

Κύπρος μου, όμορφο νησί
που γράφεις ιστορία,
στα δυο σε κόψαν άδικα
και σου αλλάξαν πορεία.

Οι αγνοούμενοι πολλοί,
πολλές μανάδες κλαίνε.
Κι αυτοί που μείναν ζωντανοί
τους τραγουδούν και λένε:

Όλοι μαζί θα ρίξουμε
το ψεύτικο το τείχος
και θ’ ακουστεί σ’ όλη τη γη
της λευτεριάς ο ήχος.