Τώρα , όλα είναι γνώριμα,

σχεδόν παλιά,

οι γαλαξίες σαν τις κούνιες, κάποτε, πριν από χρόνια,

σαν είμαστε παιδιά, μες στ’ ολοπόρφυρο καλοκαίρι,

τις κούνιες που τις άκρες τους λες και τις κράταγαν ψηλά

με τις ζεστές, μεσημεριάτικες φωνές τους

τα τζιτζίκια, -

οι πλανήτες γύρω μου σαν τις μεγάλες φωτογραφίες των

νεκρών

που αφίσανε μια νύχτα το πατρικό μου σπίτι,

για να μ’ ακολουθήσουν

σ’ όλες μου τις τυραννικές περιπλανήσεις - τα ουράνια

σώματα, ίδια με τις θεόρατες στίβες τα πιάτα

στο οινομαγειρείο που τρώγαμε φοιτητές. Θυμάσαι; Πάνω

στο ταβάνι

η υγρασία κι η λίγδα απ’ τους αχνούς κι οι κουρνιασμένες

μύγες

απλώναν έναν άλλο, ασήμαντο, μα όλο επιείκεια, ουρανό.

Κι ο γερο-λαντζέρης ανάμεσα στα νεφελώματα των κιτρινωπών

ατμών,

ένας φτωχός ανθρώπινος θεός, δίκαιος και ανήμπορος,

που μοίραζε, σαν ένα θαύμα, τα νερουλά φασόλια του

στις γάτες και τους ανέργους.

Ερχόταν στο τραπέζι μας

αργά το βράδυ, μεθυσμένος πάντα.

"Ο Θεός, ξέρεις γιατί είναι Θεός; Γιατί κέρδισε το χρόνο",

έλεγε.