Μία γέφυρα περνώ
γκρεμισμένη, μα εγώ
είμαι ομίχλη και φωτιά
που τα πάντα διαπερνά.

Κι όλα μου τα σ’ αγαπώ
είναι πύργοι κι είναι εδώ,
μες στην άμμο που σκορπά
για να παίζουν τα παιδιά.

Μα η ζωή είσαι εσύ κι όσα ζω μαζί σου
συνεπείς στη στιγμή και οι δυο, ορκίσου.
Συνεπείς στα φιλιά, στο συναίσθημα μας
η ζωή προχωρά κι είν’ το μάθημά μας.

Ποιο ναυάγιο ρωτάς,
προκαλεί ο έρωτας,
το για πάντα αν κοπεί,
κάνει η απώλεια γιορτή.

Θέλω εσύ να κρατηθείς,
να μη σπάσεις, να σταθείς,
έχω μια άγκυρα καιρό,
που δεν άγγιξε βυθό.

Μα η ζωή είσαι εσύ κι όσα ζω μαζί σου
συνεπείς στη στιγμή και οι δυο, ορκίσου.
Συνεπείς στα φιλιά, στο συναίσθημα μας
η ζωή προχωρά κι είν’ το μάθημά μας.