Με ξενάγησες στον λαβύρινθο του μυαλού σου για να ξέρω που θα χαθώ
και βρέθηκα στο τέλος απομακρυσμένου δρόμου
Από τη μιά της σκέψης σου η ερημιά κι από την άλλη το αδιέξοδό μου
Χάθηκα
Οσα πρόλαβα να μοιραστώ μαζί σου, τα έσωσα
Τα υπόλοιπα χάθηκαν κι αυτά μαζί με εμένα

Θυμάμαι το όνομα του δρόμου
Μόνο αυτό κι ύστερα παύση
Γυρνάει στο μυαλό μου η λέξη ''τέλος'' μα λείπει η υπόλοιπη η φράση
Μάλλον την πήρες μαζί σου
Ναι, την πήρες

Είχα ακουμπήσει στην ιδέα σου όλες μου τις προσδοκίες
κι όταν έφυγες μου τις άφησες
Δίχως να ξέρω τι να τις κάνω
Τις βάφτισα βιβλία, τις μελέτησα σαν εμπειρίες
Και τώρα ξέρω
Κι αν είναι αργά δεν με πειράζει
Ετσι μαθαίνει ο άνθρωπος
Από τα λάθη του αλλάζει

Σταμάτησα να μετράω πόσο μου λείπεις
Φυλάκισα τις ώρες μέσα στο μυαλό μου για να μην περνούν
Κάθε λεπτό που χανόταν ήταν για μένα απώλεια
Όμως την συνήθισα κι αυτή
Την ταύτισα μαζί σου
Της έδωσα το όνομά σου
Για να νιώθω κάθε απώλεια σαν το άγγιγμά σου

Τώρα έμαθα πως κάποτε ο έρωτας αδειάζει όπως η πόλη το καλοκαίρι
Κι εγώ τα βράδια περπατώ στου άδειου δρόμου τη μέση
ελεύθερος να συνειδητοποιήσω τη μοναξιά μου
Και να βρώ σ' αυτού του κόσμου την πτήση
τη δική μου θέση