Κορνίζα με φόντο το γκρίζο
καράβι με φώτα μουντά
θεέ μου ποτέ δεν σ’ αγγίζω
κάτι χαμηλά με κρατά.

Πώς να φωτίσω
τα βράδια για πες μου
είναι ντυμένες
σκοτάδια οι χαρές μου.

Πρέπει ν’ αλλάξω αυτή τη φορά,
να βγω απ’ τη γυάλα
κι αν τα σπασμένα μου φτερά
τα βρήκε μια ψιχάλα,
θα πω χαρά τη συμφορά
και θα φυτρώσουν άλλα.

Κορνίζα με τζάμι σπασμένο
καράβι μ’ αμπάρι κενό
θεέ μου μακριά σου κονταίνω
και μένω σε τόπο στενό.

Πώς να γεμίσω
τα άδεια για πες μου
είναι ντυμένες
σκοτάδια οι χαρές μου.

Πρέπει ν’ αλλάξω αυτή τη φορά,
να βγω απ’ τη γυάλα
κι αν τα σπασμένα μου φτερά
τα βρήκε μια ψιχάλα,
θα πω χαρά τη συμφορά
και θα φυτρώσουν άλλα.