Θαμπωμένο το τζάμι σε χειμώνα βαρύ
χαμομήλι στην κούπα και τασάκι γεμάτο.
Δροσουλίτες να παίζουν σ’ ένα έργο γυμνοί
αυταπάτη γεμάτοι σε απύθμενο πάτο.

Σε σενάριο φρίκης φυλλοβόλα να βρέχουν
οι κομπάρσοι στα μαύρα να γλεντούν τη σκηνή.
Απ’ το θραύσμα της τέχνης μακριά να απέχουν
παλκοσένικο βέγγε και φθαρμένο σκαμνί.

Όλα γύρω μια πλάνη σ’ ένα χώρο placebo
μετανάστες με φράκο και υπουργοί γαλαρία.
Σταυρωμένα τα χέρια δεν ακούω πασατέμπο
ένα πράγμα μου μένει, ενός λεπτού φασαρία.

Σαπισμένο σανίδι και παλιό το παρκέ
φωτεινή γκαρνταρόμπα, φουαγιέ με ομίχλη.
Της βραδιάς το φινάλε είναι μάλλον σικέ
καμαρίνι δεν βλέπω έχουν σβήσει τα ίχνη.

Όλα γύρω μια πλάνη σ’ ένα χώρο placebo
μετανάστες με φράκο και υπουργοί γαλαρία.
Σταυρωμένα τα χέρια δεν ακούω πασατέμπο
ένα πράγμα μου μένει, ενός λεπτού φασαρία.

Όμως εσύ τούτη τη νύχτα μη μασάς
θα φύγει, θα περάσει
τις Θερμοπύλες να κρατάς
κι ας σ’ έχουνε κουράσει.