Φύσηξε αγέρα κι άναψε απ’ τη στάχτη μου φωτιές
όλες οι στεριές μου γίνανε θάλασσες κι αυτές.
Χάραξε η μέρα ράγισε γυάλινος ο ουρανός
πέλαγο τα πάθη μέσα μου και ωκεανός.

Άγρια, θυμέ μου, έγινα κόκκινη βουβή κραυγή
όλους του θεούς φωνάζω σούμα εδώ κι εκεί.
Γλώσσα και μητέρα μοίρα μου, σπίτι μου ξερολιθιά
μόνο των φτωχών πατρίδα, σύνορα, σπαθιά.

Μέσα στη σιωπή κρότησα κρυφά πρόσωπα, εικόνες
την ελπίδα μου θα δέσω στ’ αρχαγγέλου τα φτερά.
Κι όλες οι φωνές δάκρυ στα νερά γίναν στους αιώνες
μες στα μάτια μου σβησμένη του κόσμου η χαρά.

Φύσηξε αγέρα κι άναψε απ’ τη στάχτη μου φωτιές
όλες οι στεριές μου γίνανε θάλασσες κι αυτές.
Χάραξε η μέρα ράγισε γυάλινος ο ουρανός
πέλαγο τα πάθη μέσα μου και ωκεανός.