Αγάπη
που ξεχύνεται εντός μας
με την ορμητικότητα ποταμού.
Τινάζεται στα βράχια
και ξετινάζει τα όνειρα μας,
αυτά που χτίσαμε
κι εκείνα που θα έρθουν
πολύ αργότερα
μοιραία από μόνα τους..
Είναι ο Προυστ που διάβασα
και ο Ζενέ
ο Ελύτης κι ο Εμπειρίκος,
ο Καβάφης
ο Φελίνι,
είναι ο Μπέργκμαν,
είναι η Μπιόρκ
και ο Χατζιδάκις που άκουσα,
είναι ο Ντίλαν
που έπαιξε τη φυσαρμόνικα
τόσο φυσικά
και τόσο δυνατά
-που τελικά όλα με έσκαψαν
και όλα φώλιασαν μέσα μου-
προπαντός οι λέξεις,
οι εικόνες,
οι ήχοι
που με γέμισαν εντέλει
ανεξάντλητες υποσχέσεις
κι όνειρα.
Είναι όλος αυτός ο ποταμός
που έκλαψα
και γέλασα,
είσαι εσύ που με κοίταξες
βαθιά στα μάτια,
που με αγάπησες μέχρι θανάτου,
είναι η φύση που συγχρόνισε
την ψυχή μου στο σύμπαν,
την κέντησε με λουλούδια,
που τις έδωσε
απίστευτες μυρωδιές
και αθάνατες εποχές
και ιδέες πολύ μεγάλες.
Είναι και
θα είσαι πάντα μέσα μου
ως προς το άπειρο
και πάλι πίσω στο μηδέν
κι ανάμεσα εγώ,
ένα διαποτισμένο εγώ
που μέσα σ'όλα
ή έξω απ'όλα
παραμένει
έκθαμβο,
ένθεο
κι αποφασισμένο
να μπει και να περάσει
μέσα απ'το κατώφλι αυτό
με τσαμπουκά.
Ναι πιστεύω στην αγάπη,
στην συνείδηση της αγάπης,
δηλαδή στο μέλλον,
στην καυτή φωτιά
και στο κρύο νερό,
που καίει
κι έπειτα ξεπλένει τα όντα
ανυψώνει τους γίγαντες,
τους νάνους
και τα παραπληγικά πλάσματα.
Την αδικία
το μίσος
την κακία
και τη μωρία.
Μεταμορφώνει,
χαλιναγωγεί
και εκπαιδεύει σαν μαέστρος
την απόλυτη συμφωνία
κι ασυμφωνία της υπάρξεως μας.
Δεν βλέπεις;
Ο κόσμος αιμορραγεί διχασμένος,
σχιζοφρενής παλεύει
με κουμπιά
και νεκρά σύμβολα
να ανατινάξει το πλανήτη,
την στέγη από πάνω του.
Τον εαυτό του. Εσύ;
Κλέβεις λίγο χρόνο από αυτό
που ήδη σου `κλεψαν
άλλοι
και κοιτάς
και παρατηρείς
το μοναδικό αυτό τέλος του κόσμου
και εξασφαλίζεις
μια θεσούλα έξω από αυτόν.
Στο πουθενά.
Στο πλανήτη που κυοφορείς
με δυσκολία μέσα σου..
Σε έννοιες όπως η αγάπη
που αυτο-διδάχτηκες
μια νύχτα ολόκληρη,
μια μέρα ξενιτεμένη
από προγράμματα,
μια στιγμή μικρή
αλλά καμπυλωτή
που τελικά σβούριξες μέσα της
σαν μελισσούλα
και νόμισες
ότι κράτησε αυτή η στιγμή για μια ζωή.
Αγάπη..
Σε σχέση με `μένα,
σε σχέση με τον άλλο,
μια μοναδική ένωση
που σε κάποιους νόμους
τελικά υπακούει
και γεννάει ένα μωρό.
Σε ανώτερους όμως νόμους
και σε άλλες αρχές
γεννάει ένα έργο.
Μένεις με το στόμα ανοιχτό
απέναντι στην φύση,
τρέμεις σαν καμένο φύλλο
στο χαμό της.
Στο θάνατο αισθάνεσαι ότι χάνεσαι,
ότι βυθίζεσαι,
ότι δεν υπάρχεις,
ότι δεν υπήρχες
και ότι δε θα υπάρξεις ποτέ.
Κομματιάζεις το σύνολο,
αναλόγως.
Η αγάπη γεννάει θάρρος,
γεννάει άλλα σύνολα,
όχι τα αναλόγως
αλλά τα αντιστρόφως.
Δυνάμεις που έρχονται,
που προσπερνάνε,
που μαζί με τα αόρατα
μπορείς και ξεκολλάς
από το ένα σημείο στο άλλο,
ταξιδεύοντας,
ονειροπολώντας...
Μην κλαις
προσπάθησε να ακούσεις
την εκκωφαντική σιωπή της απόγνωσης,
την αφυδατωμένη γη,
την ευνουχισμένη μοίρα σου.
Προσπάθησε
να σατιρίσεις εσένα,
την αξιολύπητη φιγούρα σου,
την σκιά σου που χαροπαλεύει
να ανοίξει τα μάτια απέναντι
στην ανοησία,
στην ποταπή καθημερινότητα,
στην αβεβαιότητα,
στις διακυμάνσεις,
στις διαθέσεις,
στην περιστροφή σου γύρω απ'τον ήλιο
δίχως κάποιο νόημα.
Αγάπη μου ήθελα
να σου δώσω τα πάντα
και τελικά προτίμησα
να μη σου δώσω τίποτα,
δεν είπαμε;
Όχι τυχαία,
ως προς το άπειρο,
ως προς το μηδέν
και τούμπαλιν.
Ακόμα ένα τσιγάρο
και ύστερα
θα πάω να συνεχίσω
την μέρα μου,
κατά τ'άλλα
είναι λαμπερή και ωραία,
αστειεύομαι
όταν την κατηγορώ..
Όχι δεν εννοώ απολύτως τίποτα..
Ίσως να πιστεύω ένα μικρό κομμάτι
αλλά όλα τ'άλλα
είναι απίστευτες ψευτιές.
Ξέχνα ότι είπα
αν μπορείς.
Αφού μπορώ εγώ όμως
που στο κάτω κάτω
σ'αγαπάω,
εσύ δε θα μπορέσεις;