Τι θέλεις άσμα μου γλυκύ;
Εν την ψυχή μου κατοικεί
το πένθος πλέον μόνον,
αφ’ ότου είδον ότ’ η γη
είναι ακένωτος πηγή
των στεναγμών, των πόνων.

Αφ’ ότου είδον η χαρά
ότ’ είναι λέξις ηχηρά
χωρίς τινος εννοίας.
Αφ’ ότου έσβεσαν οικτρώς
αι πρώην θάλλουσαι φαιδρώς
ελπίδες της καρδίας.

Αφ’ ότου έχουν μαρανθή
του βίου τ’ άνθη και ανθεί
εν μόνον, λάθρα θάλλον.
Ω! δεν το ψάλλω, σιωπώ•
τις οίδεν, όταν το ειπώ,
αν δεν εκπέση σφάλλον.