Ἆ! εἰς εύνούχου ἥρμοζεν ἢ ἐξωμότου χεῖρα
Ἡ λύρα, ἡ αἱμοχαρὴς καὶ τυραννόφρων λύρα,
Ἡτις ἐξέφερεν ᾠδὴν εἰς ἀσεβεῖς τυράννους,
Καὶ χλεύην εἰς τὰ δάκρυα, μαρτύρων τὰς βασάνους!
Τοιαύτη λύρα ἔπρεπε νὰ τέρπῃ τοῦ βαρβάρου
Φαλάριδος τὰ ὄργια καὶ δεῖπνα Βαλτασσάρου,
Ἢ μᾶλλον εἰς τὰ Τάρταρα, τῆς Περσεφόνης δῶρον,
Νὰ συνοδεύῃ τὸν φρικτὸν χορὸν τῶν ἀλαστόρων,
Ὅταν εἰς αἵματα πηκτὰ καὶ καρατόμων λίπος
Ὀργοῦνται ὀλισθαίνοντες ἀγρίως καὶ ἀλύπως!

Τοιαύτην λύραν ἔκρουεν εἰς αἱματώδη θρόνον
Ὁ Νέρων ἀπὸ τὸν μητρὸς μεμολυσμένος φόνον,
Αἱ δὲ χορδαὶ ἀντὶ καλῆς μολπῆς καὶ ἁρμονίας
Θρῆνον ἀντήχουν, οἰμωγὰς βραγχώδους ἀγωνίας.
Αἴφνης τὸ πλῆκτρον τὸ χρυσοῦν εἰς ξίφος μετεβλήθη,
Ἡ βάρβιτος εἰς τῆς μητρὸς τὰ νεκρωμένα στήθη!...
Τότε ἀπέβαλε μακρὰν καὶ πλῆκτρον καὶ κιθάραν·
Καὶ προκαλῶν τὴν Ἐριννὺν μὲ βλάσφημον κατάραν,
Τ’ ἀνάκτορα διέτρεχε μὲ ὠρθωμένην κόμην,
Προσφέρων οὕτω δεύτερον Ὀρέστην εἰς τὴν Ῥώμην!