Ὁ Μίλτων, θεῖος ἀοιδὸς οὗτινος εἶν’ ὁ θρόνος
Ἑξῆς μετὰ τὸν Ὅμηρο ἐπὶ τοῦ Ἑλικῶνος,
Οὗτινος εἶν’ ὁ μέγας νοῦς ὡς τὸ πτεροσκεπάζον
Πνεῦμα θεοῦ τὴν Ἄβυσσον καὶ κόσμους ἐπωάζον,
Ἀντίτιμον τῆς θαυμαστῆς Ἐποιποιίας ὅλης
Ὁ Μίλτων εὗρεν ἑκατὸν δραχμὰς, καὶ ταύτας μόλις.
Σὺ δὲ αὐτοσχεδιαστὴς βιβλίων ἀνοσίων,
Αἰωνιζόντων τὰ δεσμὰ χριστιανῶν μυρίων,
Εἴκοσι τάλαντ’ ἀργυρᾶ, εἰς αἴτησίν σου πρώτην,
Ἀπὸ τῆς Συνταγματικῆς λαμβάνεις τὸν ἐκδότην.[3]
Ἆ! μὴ τ’ ἀργύριον αὐτὸ, μὴ, τάλαν, τὸ ἐγγίζῃς!
Ὁ οἶκός σου θ’ ἀνατραπῇ ὼς δένδρον ἐκ τῆς ῥίζης.
Εἶν’ ἡ τιμὴ τοῦ αἵματος! τὸ τοῦ Ἰσκαριώτου
Εἶναι βραβεῖον μαθητοῦ ἐκείνου τοῦ προδότου.
Ἂν ἔχης κόρην προσφιλῆ εἰς τοὺς μυχοὺς τοῦ ᾍδου,
Ἐκτιναχθεῖσαν πρόωρα ὡς ἄνθος ἐκ τοῦ κλάδου,
Ἢ ἀδελφὴν ὁμότροπον, ἢ προσφιλῆ μητέρα,
Φοβήσου μὴ εἰς τὸν πυκνὸν καὶ ζοφερὸν ἀέρα
Ὅπου πλανᾶται τῶν ψυχῶν αἰώνια τὸ σμῆνος,
Γοώδης, ἀκατάπαυστος, τὰς κυνηγῇ ὁ θρῆνος,
Ὁ θρῆνος τόσων δυστυχῶν, ὁπόσοι ἀνοσίας
Ἔγειναν θύματα σφαγῆς καὶ ὕβρεως καὶ βίας!