Αἰθερογείτων Ὄλυμπε! ποῦ οἱ σταυραετοί σου;
Ποῦ οἱ ἀνδρεῖοι Κλέπται σου, καὶ οἱ Ἁρματωλοί σου;
Ἀφ’ οὗ δὲν λάμπουν ἀστραπαὶ ξιφῶν εἰς τὰς πλευράς σου,
Ἀφ’ οὗ δὲν πίπτουν κεραυνοὶ ἀπὸ τὰς κορυφάς σου,
Ἀφ’ οὗ ὁ Τοῦρκος ἥσυχος σιμά σου διαβαίνων
Ἐπάνω βλέπει χαίνων
Τὸ ὕψος τῆς ὀξείας σου, αἰθρίας σου χιόνος,
Νὰ ἦσαι ἔπαυσαν Διὸς τερπικεραύνου θρόνος!