Ἰδοὺ καὶ πάλιν διὰ σὲ, Ἑλλὰς, πατρίς μου φίλη,
Ἀνοίγονται τῆς Μούσης μου τὰ τεθλιμμένα χείλη.
Εἰς σὲ τὰ πάντα χρεωστεῖ, εἰς σὲ τὴν ὕπαρξίν της,
Καὶ πᾶσαν ἡδονὴν αὐτῆς, καὶ πᾶσαν ἔμπνευσίν της.
Εἰς σὲ λοιπὸν οἱ ὕμνοι της, εἰς σὲ τὰ ἄσματά της,
Κ’ εἰς σὲ τὰ δάκρυά της!
Διότι εἶσαι μόνη, φευ! ἐπὶ τῆς ὑφηλίου
Ἀξία ὕμνου ἐνταυτῷ καὶ θρήνου αἰωνίου.