Την κοιλάδα με τα ρόδα
ένας δράκος την κρατούσε
και κανένας χρόνια τώρα
να περάσει δεν τολμούσε.

Με τα μάτια του ύπνου βλέπαν
όσοι θέλαν τα καλά της
και τα μυστικά οι νύχτες
λεν πως κρύβαν στα νερά της.

Κι ήρθε κάποτε στην πόλη
καβαλάρης από πέρα
κι έλαμπαν και χρυσαφίζαν
τ’ άρματά του στον αέρα.

Νάτος τώρα που καλπάζει
στην κοιλάδα προχωράει
προς τον δράκο πλησιάζει
και τον άνεμο κεντάει.

Μα όσο πιο κοντά πηγαίνει
κι αφηνιάζει τ’ άλογο του
τόσο ο δράκος και μικραίνει
χάνεται μες στο χαμό του.

Κι όταν πια μπροστά του φτάνει
μια κουκίδα έχει γίνει
στην παλάμη μέσα πιάνει
απ’ το δράκο ό,τι έχει μείνει.

Πως σε λέγανε, ρωτάει
ο ιππότης δίχως φόβο
κι η σκιά τότε απαντάει:
κάποτε με λέγαν φόβο.