Ὡς ὁ μαγνήτης, ὅπου γῆς, ὅπου θαλάσσης τύχῃ,
Ἢ ἐν ὑπαίθρῳ, ἢ πυκνοὶ τὸν περικλείουν τοῖχοι,
Παντοῦ, ἐν σκότει, ἐν φωτὶ, ἐν σάλῳ ἢ γαλήνῃ,
Τὸν πόλον πάντοτε ζητεῖ, κατὰ τὸν πόλον τείνει·
Καὶ ὅταν σέλας βόρειον τοὺς οὐρανοὺς αὐγάζῃ,
Διηνεκεῖς ἔχ’ εἰς τὴν γῆν παλμοὺς, δὲν ἡσυχάζει,
Διότι μυστικὴ μ’ αὐτὸ αἰτία τὸν συνδέει·
Τοιούτους συγγενεῖς παλμοὺς, τοιούτους πόθους πνέει
Πᾶσα ὑψιγενὴς ψυχὴ πρὸς τὴν Ἑλλάδα, πόλον
Αἰώνιον τοῦ νοεροῦ παντὸς καὶ φωτοβόλον.
Διότι τὄνομα αὐτῆς λεγόμενον ἐμφαίνει
Πᾶν ὅ, τι μέγα καὶ σεμνὸν εἰς τῶν θνητῶν τὰ γένη,
Ποίησιν, Δόξαν, Ἀρετὴν, Ἡρωϊσμὸν, Σοφίαν,
Καὶ τὴν κοινὴν ὅλων αὐτῶν τροφὸν Ἐλευθερίαν.
Δύναμιν δ’ ἔχει ἀρετὰς ὁμοίας νὰ πυρσεύῃ
Εἰς ὅποιον τὴν ἀγαπᾷ κ’ ἐνθέρμως τὴν λατρεύει,
Ὁ Μαραθών της σύμβολον ἀρειμανίου θάῤῥους,
Καὶ ἐπῳδὴ μαγευτικὴ νικῶσα τοὺς βαρβάρους,
Ὡς προφερθῇ, πᾶσαν δειλὴν φωνὴν ἀπὸ τὰ στήθη
Διώκει, κ’ εἰς τὸν θάνατον καὶ εἰς τὴν νίκην πείθει,
Αὕτη ἐχειραγώγησεν εἰς τὴν ὁδὸν τοῦ βίου
Ὡς νήπια τὰς εὐγενεῖς φυλὰς τὰς ὑφηλίου.
Καὶ ὅταν εἰς τὰς χεῖρά της τὸ φῶς τῆς Ἐπιστήμης
Ἐσβέσθη ἀπὸ λαίλαπος πνοὰς, εἰς τῆς ἐρήμης
Γῆς τὴν σκοτίαν ἔδειξεν εὐθὺς λαμπάδα ἄλλην,
Τὴν τῆς θρησκείας, κ’ ἔφεγξε τὴν οἰκουμένην πάλιν.
Αὕτη ἡ νοερὰ τροφὸς, ἡ μήτηρ τῶν μεγάλων
Ἀνδρῶν, Ῥωμαίων, Ἰταλῶν καὶ Βρετανῶν καὶ Γάλλων.
Ἅπας δὲ ὅστις κατ’ αὐτῆς κινεῖ τὰς ἀνοσίας
Χεῖρας, ὑπάρχει ἢ ἑκὼν ἢ ἄκων μητραλοίας!