Ήτανε Απρίλης μήνας τα λουλούδια ανθίζανε
και στα πάρκα της Αθήνας τα παιδιά σφυρίζανε

Κι εγώ τότε σε πρωτόδα που ανθίζανε τα ρόδα
κι είχες πρόσωπο με χάρη περισσή
και το πιο όμορφο λουλούδι `σουν εσύ

Ποιο χέρι σ’ έχει κόψει λουλούδι τρυφερό
σε ποια αγκαλιά να γείρω αγάπη πού να βρω
εγώ στους κήπους τώρα σεργιάνι δε θα βγω
το δάκρυ μου ποτάμι να πέσω να πνιγώ

Κι όταν μ’ εύρει ο χειμώνας ορφανό σε μια γωνιά
το κορμί μου θα παγώσει ο βοριάς κι η παγωνιά

Κι η καρδιά μου ορφανεμένη πεταλούδα πληγωμένη
που αγάπησε για πρώτη της φορά
κι είναι τώρα με σπασμένα τα φτερά

Ποιο χέρι σ’ έχει κόψει λουλούδι τρυφερό
σε ποια αγκαλιά να γείρω αγάπη πού να βρω
εγώ στους κήπους τώρα σεργιάνι δε θα βγω
το δάκρυ μου ποτάμι να πέσω να πνιγώ