Οὐδὲ εἶσαι τὸ τοῦ λύχνου φῶς τὸ λάμπον πρὸς ὀλίγον,
Ἀμαυρούμενον δὲ τέλος καὶ εἰς σκότος ἀπολῆγον.
Ἡ τοῦ Φοίβου μᾶλλον εἶσαι λαμπηδὼν ἥτις μαρμαίρει,
Καὶ εἰς μακρυνοὺς πλανήτας νὰ περιηγῆται χαίρει,
Ἅμα κλίναντος δ’ ἐκείνου πρὸς τῆς δύσεως τὰ νέφη,
Εἰς τοὺς αἰωνίους πάλιν κόλπους του ἐπαναστρέφει!