Ήμουν μες στην αγάπη σου τόσον καιρό κλεισμένος,
μ’ αυτό δε θέλω και να πω, πως μου ήταν φυλακή:
μα τι τα θες, όλα περνούν, ας μένει ίσαμ’ εκεί·
θέλω να φύγω τώρα πια, γιατ’ είμαι κουρασμένος…

Ίσως κανένας πιο τρελός, ή πιο βασανισμένος
να βρει σε σένα την παλιά χαρά, τη μαγική·
όσο για μένα δεν μπορώ, μου είν’ αρκετό ως εκεί·
θέλω να φύγω τώρα πια, γιατ’ είμαι κουρασμένος.

Θέλω και πάλι να χαθώ στην πρώτη μου σιωπή,
να μη θωρώ, να μη γροικώ τι γίνεται τριγύρω.
να λησμονήσω ως και χαρά και αγάπη τι θα πει·

θέλω τα μάτια μου τα δυο να κλείσω και να γείρω,
–κι αφήνοντάς σε να χαθείς στα πέρατα του δρόμου ,
να σ’ έχω, τότε, συντροφιά, για πάντα, στ’ όνειρό μου.