Κι είπε ή Φωνή:

Έλα απάνου κι έλα απάνου

να ιδείς το που ποτές δεν είδαν οι άλλοι

Έλα απάνου -σε καλώ Εγώ

Ω! Έλα να θαμάξεις -έλα

Τη Ζωή τη Μεγάλη...



Κι είπε η Ψυχή:

Δεν ανεβαίνω

Πηχτό Σκοτάδι και τραχύς ο Δρόμος!

(Σαν τη θλίψη είναι μακρύς ο Δρόμος...)

Και μένα

Με δέρνει ο τρόμος...



Κι είπε ή Φωνή:

Ω! Ανέβα, ανέβα

Σε βαστάω Εγώ –κι Εγώ το σκαλοπάτι

Για να υψωθείς ως τον Τρίτον Ουρανό

Να ιδείς το θάμα το τρανό.

Πορπάτει...



Κι είπε η Ψυχή:

Δεν πορπατώ άλλο πλια

(Τα πόδια μου κοπήκαν ν’ ανεβαίνω·

Πού τραβάμε -ωιμένα- πού τραβάμε;)

Πηχτό Σκοτάδι ολόγυρα μου.



Κι είπε ή Φωνή:

Μη φοβάσαι, μη φοβάσαι

Το Θάμα -έλα προς το Μέγα Θάμα

Κι η Πηγή μακρά δεν είναι

Κυλάει τ’ Αθάνατο Νερό, κυλάει... Ω! Έλα,

Και πίνε...



Κι ευτύς πού τ’ άκουσε η Ψυχή

(Κι ευτύς που τ’ άκουσε η Ψυχή κι ανέβη)

Από τα βύθη προς τα βάθη

Ανέβη κι ήπιε.



-Και Πικράθη.