Το φέρετρό μου σανιδένιο
δε θα `χει καμιάν ομορφιά·
θα το καρφώσουν μάνι-μάνι,
με τα κοινότερα καρφιά,

κι ύστερα βίρα και στον ώμο
(λίγο μακρύ, λίγο φαρδύ)
κι αυθημερόν θα πάρει δρόμο
για το στερνό μου το τσαρδί...

Θα είναι κι ο Μήτσος με το Χάρη,
και πέντε-δέκα συγγενείς,
–κι ο Γιώργος ο Μυλωνογιάννης:
άλλος κανείς, κανείς, κανείς…

(Μια και στα φύλλα, ακόμα, βλέπεις,
δε θα’ χει τίποτα γραφεί,
κι ο Κωτσο-Γκίκας θα το μάθει
τρεις μέρες μετά την ταφή…)

Την άλλη μέρα θ’ αρχινίσουν
κάποιες γραμμές, εδώ κι εκεί,
– κι αμέσως θα με παραλάβουν
οι κριτικές, κι οι κριτικοί:

"τεχνίτης", "μουσικός του στίχου",
"πολύ λεπτός αισθητικός",
– αυτά που γράφονται συνήθως
κι αυτά που γράφουν σχετικώς·

"τύπος ανώμαλος εκφύλου",
"γνωστή και συμπαθής μορφή"...
Μα εμέ για ό,τι θα μου γράψουν
δε θα μου καίγεται καρφί!

Γιατί από μένα, ό,τι θα μείνει
–κι εκεί που τώρα κατοικεί, –
δε θ’ ασχολείται με τους άλλους,
δε θα διαβάζει κριτική...