Εγώ `μαι τ’ άσπρο σύννεφο και συ το αργυρό αστέρι.
Χύνω βροχή τα κλάματα και χιόνι φλογισμένο,
με παραδέρνουν άνεμοι, χειμώνα, καλοκαίρι
και στου βουνού καμιά φορά τη ράχη ξαποσταίνω.

Όλα τα βλέμματα θαρρούν πως ακουμπάς σε μένα,
όταν γλιστράμε στο κενό, τη νύχτα ταίρι-ταίρι.
Μας βλέπουν ν’ αγγιζόμαστε γλυκά κι ερωτεμένα,
κι όμως, στ’ αλήθεια, το Απειρο, δε μας χωρίζει, Αστέρι;