Και σκέβουμαι τ’ απόβραδα, τα μαραμένα βράδια,
που πέφτουν, Θε μου, στην ψυχή, σα ρόδα και σα χάδια,
πότε δειλά, πότε θολά, –κι άλλα θλιμμένα μόνα,
κι άλλα στημένα, σαν κραυγές, στη μέση του χειμώνα...

Κι άλλα βαστάν, ώς τα στερνά, την όψη τους την ίδια,
κι άλλα πεθαίνουν, σαν παιδιά, μες στα χρυσά παιχνίδια,
κι άλλα τραβάν και χάνονται, παντάξενα και στείρα,
κι άλλα φοράν, πριν να χαθούν, βασιλική πορφύρα...

Και νοσταλγώ τ’ απόβραδα, τα λυπημένα βράδια,
έτσι όπως γέρνουν μαγικά, μες στην καρδιά την άδεια,
κι ανάβοντας χιμαιρικά, τα μακρινά τους τόξα,
μας δείχνουν πάντα, σιωπηλά, το θάνατο, μια δόξα…

Κι όταν η νύχτ’ απλώνεται, κι όταν η μέρα γέρνει,
ποιαν ίδια μοίρα, ταχτικά, τα φέρνει και τα παίρνει,
πότε πικρά και μακρινά, πότε γλυκά, σα χάδια,
τ’ ανέλπιδα, τ’ ανώφελα, τ’ αγαπημένα βράδια;