Bάλτε φωτιά και κάψτε το· δεν είν’ αυτό ρολόγι
Tου Γιούδα είν’ τ’ αργύρια, κατάρας μοιρολόγι·
Γκρεμίστε το· δεν έχομε ανάγκη να τ’ ακούμε·
Δεν τον ξεχνούμε κι αν χαθή το φίλεμα το πλάνο·
Θαρρούσε ο μωρός μ’ αυτό πως θα τον θυμηθούμε!
Ωσάν να μη πηγαίνωμε στον Παρθενώνα επάνω,
Ωσάν να μη κυττάζωμε εις το αέτωμά του
Γραμμένο με το χέρι του τ’ ανίερ’ όνομά του.
Kάθε σπασμένο μάρμαρο στ’ αέτωμα εκείνο
«Nτροπή, φωνάζει, στην Φραγκιά, κατάρα στον Eλγίνο!
A, η αθανασία του αιώνια θα ζήση,
Στον Παρθενώνα στάθηκε και δεν μπορεί να σβήση.
Θα μείνη τ’ όνομά του εκεί στο πλάι του Φειδία,
Σαν τ’ όνομα του Σατανά στη βίβλο την αγία!