Γιατί, καϋμένε Μπούμπουλη, μ’ ἕνα δαυλὸ Κανάρη
δὲν ἔφερες τῇς Τούρκικαις ἀρμάδες ἄνω κάτω;
γιατί, ὦ ὑποβρύχιο τοῦ Ἕλληνος Γρυπάρη,
μνῆμα νὰ βρῇς παντοτινὸ στῆς θάλασσας τὸν πάτο;
Ποὖναι τὰ πρῶτα χρόνια μας, οἱ στόλοι, τὰ φουσᾶτα;...
Ἄχ! πῶς περνοῦν τὰ νειᾶτα!