Τι εὐσπλαγχνία· ἄγγελος νὰ γίνεται ἡ σκόνη,
κι’ ἀπ’ ἄστρο σ’ ἄστρο νὰ πετᾷ, ὅπου στραφῇ ἡ ματιά του·
καμιά φορὰ καὶ εἰς τῆς γῆς τ’ ἀστέρι νὰ σιμόνῃ
καὶ τὸ σταυρὸ τοῦ τάφου του νὰ πέφτουν τὰ φτερά του...
Νὰ βλέπῃ μέρη θλιβερὰ κι’ ἀγαπημέν’ ἀκόμα·
ἄχ· νὰ ξεχάσῃ δὲν μπορεῖ τὸ χῶμα τ’ ἄλλο χῶμα!