Καὶ ὅλ’ αὐτὰ τὸ χέρι Σου, Πατέρα μου, χαρίζει·
σ’ ἀρνιέται ὁ μωρὸς σοφός, μακριά του σ’ ἐξορίζει,
γιατ’ ἔχει τύφλα στὴν καρδιά· κι’ ὅταν δὲν βλέπῃ ἐκείνη
κ’ ἡ λάμψις τοῦ προσώπου Σου, κι’ αὐτὴ ἀκόμη σβήνει!
Καὶ λένε τοὺς τυφλούς, τυφλούς, αὐτοὶ χωρὶς νὰ ἰδοῦνε,
μὲ τὴν καρδιά τους βλέπουνε ἐκείνους π’ ἀγαποῦνε.