Ὤ, πάντας μᾶς συνήθροισεν ἐνταῦθα ἡ καρδία·
ἄν ἦλθλε τις ἄνευ αὐτῆς, παρείσακτος, νὰ φύγῃ!
Ἀλλ’ ὄχι· εἰς τὸ νέκταρ μας δὲν χύνεται νοθεία
καὶ φίλτρον τὴν καρδίαν μας καὶ θαυμασμὸς ἀνοίγει.
Ὅπου ἂν στρέψω, εὐγενὲς ἐμπρός μου βλέπω πλῆθος,
μ’ ἓν ρόδον, ὡς παράσημον, Μαΐου εἰς τὸ στῆθος.