Κι’ αὐτὸ δὲν εἶναι στοχασμὸς ποῦ φῶς ἀφήνει πλάνο·
ταξείδεψα μὲ τὴ ψυχὴ συχνὰ ἐκεῖ ἐπάνω·
ἡ Πίστις μοὔδωσε σφτερὰ καὶ μ’ ἄνοιξε τὴ θύρα
καὶ εἶδα ὅσα τραγουδεῖ στὰ χέρια μου ἡ λύρα.
Μὲ πόσους δὲν ὡμίλησα νεκρούς μου ἀγαπημένους,
καὶ πόσους δὲν ἐγνώρισα στὴν ὄψι μόνο ξένους!