Εἰς τοῦ Φαλήρου κάθομαι μονάχος τ’ ἀκρογιάλι,
τὴν ἄπιστι τὴ θάλασσα κυττάζω πέρα πέρα,
κι’ ἀμέσως τὸ καπέλο μου πετῶ ἀπ’ τὸ κεφάλι,
γιὰ ν’ ἀναπνεύσω καθαρὸ τῆς θάλασσας ἀέρα.
Τι πέλαγος καὶ τι δροσιά!... μόνον ἐδῶ ἡ σκόνη
τὰ μάτια δὲν στραβόνει.