Τι λέγω, τί; ἄ, βλάσφημη ἀγάπη δὲν μ’ ἀφήνει·
ὅταν Ἐσένα ἀγαπῶ, δὲν ἀγαπῶ κ’ ἐκείνη;
Κοντά Σου πάλι θὰ τὴν βρῶ μὲ τὴν παλῃά της χάρι,
στοῦ Ἀχιλλέα τὴ μορφή, στὸ μάτι τοῦ Κανάρη...
Πότε, Θεέ μου, θὰ χαρῇ Ἐσένα ἡ καρδιά μου;
Πλὴν τἄχεις μέσ’ στὸν τάφο μου κρυμμένα τὰ φτερά μου.