Τι μύρα ξένα καὶ γλυκὰ ἡ μνήμη Σου ἀφήνει·
τί ὠμορφιαὶς ἀγνώρισταις τὸ ὄνομά Σου δίνει!
Τὸ λέγει ὁ ἁμαρτωλός, ὁ χάρος πρὶν τὸν πάρῃ
καὶ κάμνει σκαλοπάτι του τοῦ τάφου τὸ λιθάρι·
παραμερίζ’ ὁ θάνατος κ’ ἐκεῖνος ἀνεβαίνει
καὶ βρίσκει τὸν Παράδεισο καὶ φῶς στὸ φῶς του μπαίνει.