Ποιοί πόνοι, ποια μαρτύρια τῆς γῆς κι’ ἀπελπισία,
μπορεῖ νὰ μετρηθῇ μ’ αὐτὴ τὴν ἄφθαρτη εὐτυχία;
Ἀθάνατοι ἂν ἤμεθα – καὶ εἴμεθα – τὸ ξέρω,
ὅλα τὰ βάσανα μπορῶ μονάχος μου νὰ φέρω.
Ἄς ἔλθουνε· τὴ μαύρη γῆ τοῦ τάφου μου ἀφήνω,
κάνω φτερά, καὶ γίνομαι τοῦ Παραδείσου κρίνο!