Ἀλήθεια, ἀλήθεια· καὶ αὐτοῦ τοῦ οὐρανοῦ ἡ χάρι,
ἀπὸ τὴ μνήμη μας τὴ γῆ δὲν ἠμπορεῖ νὰ πάρῃ,
γιατί ἀγάπη θλιβερή, παράξενη, μᾶς δένει
μὲ ταὶς μεριαὶς ποῦ ἡ καρδιὰ ἐκτύπα πικραμένη...
Ναί· θέλω γῆ στὸν οὐρανὸ κι’ ἂς ἤτανε μητρυιά μου
καὶ μ’ οὐρανοῦ χαμόγελο δάκρυ τῆς γῆς σιμά μου!