χωρὶς ἐσένα τίποτα, κι’ ὅλα μαζῆ Σου μόνο·
μακριά Σου θὰ ἐπέταγα τύχη, χαρὰ καὶ χρόνο,
ἀθάνατη νεότητα κι’ Ὁμηρικὸ στεφάνι·
μόνο – συχώρεσε, Θεέ, - ἑνὸς παιδιοῦ Σου πλάνη,
ἂν μοὔλεγαν: «ἢ τὸ Θεό, ἢ στὴν Ἑλλάδα μνῆμα, »
δὲν ξέρω ποῦ θὰ πήγαινε τὸ δίγνωμό μου βῆμα.