Καιρός σαν δηλητήριο
πίσσα και νικοτίνη.
Και πού διαβατήριο
να πας στο παρελθόν;

Κι εκείνη απ’ το κάδρο της
το μάτι να σου κλείνει
σαν κάποιο Σαββατόβραδο
σ’ ένα ουζερί στου Θον.

Στριγγλίζουν τα μεγάφωνα
για κάποιαν απεργία
κι ακούγονται παράφωνα
τραγούδια του συρμού.

Κι εκείνη απ’ το κάδρο της
να λέει μια ιστορία
που τη ζωή σου έριξε
στα βάθη του γκρεμού.

Κοντεύουνε χαράματα
μα η λάμπα σου δε σβήνει,
σε πιάνουνε τα κλάματα
κι ο πόνος σε χτυπά.

Κι εκείνη απ’ το κάδρο της
στον τοίχο να σε στήνει
και να σου λέει άπονα
πως πια δε σ’ αγαπά.