Τοξότης όρισε να παντρευτώ την Έρημο

σχέση καρφωμένη με βέλος στον θώρακα χωρίς καρδιά και αίματα. Ανάσαινα το κίτρινο, δίψαγα βιολετί. Ο Ήλιος έκαψε το πρόσωπο μ’ έπεισε ν’ αλλάζω δέρμα συχνά σαν φίδι. Άμμος πάνω σε άμμο, λόφοι μετά τους λόφους βήματα σμιλε­μένα στις θίνες, Τέχνη έτοιμη να ξελογιατεί με τον Άνεμο. Και «ύστερα τι;» Τι φεύγει; Τι έρχεται; Τι μέ­νει; Λιώνουν μέσα σε στέρνες φως οι καλεσμένοι παράλληλες εφή­μερες γραμμές, σπασμένα επίπεδα στον πάτο του ορίζοντα. Και που ήρθανε δεν τους συνάντησα. Κρυ­φτήκανε στο στομάχι του αμνού και σε μαντή­λες κεντη­μένες από χέρια που ποτέ δε θα γνωρίσουμε

Αβάσταχτος είναι ο δρόμος της μέρας

Γι’ αυτό πολλά στολίσαμε την Νύχτα σταθερά σημάδια η Πούλια, ο Ωρίωνας, οι Άρκτοι, ο Κάστορας αξίες γνώριμες, δικοί μας Μύθοι που τους γεννήσαμε άστρα ψηλά χάδι δάχτυλα στην χορδή της καμπύλης κάτω, μπουκιές ψωμί και γουλιές τραγούδια μοι­ρασμένα δίκαια επειδή, στο σκοτάδι λένε υπάρχει Αγάπη και ο φόβος φεύγει με δείπνα φτωχά που πλούτισαν με φωτιές, παρέες, κουβέ­ντες εκεί στις εσχατιές του ξύ­λου όπου καθένας ρητορεύει καταπώς ορέγεται το κέρδος του Προ­μη­θέα.

Αδυσώπητος ο καθρέφτης του μαύρου.

Τις μέρες γύρναγε έξω η Ερημιά

τις Νύχτες κοιμόταν μέσα μου.