Ἦτο μεγάλ’ ἡ ἀρετή, μεγάλη κ’ ἡ κακία,
τὰ ὅπλ’ ἀκαταπόνητα, τὸ πᾶν ἐποποιΐα!
Ἆ, ἔζη τότε ἡ ζωή, ὁ θάνατος ἀκόμη·
τοῦ βίου ἦσαν ἀνοικτοὶ καὶ ἄπειροι οἱ δρόμοι·
ὑπῆρχεν εἰς τὸ σκότος φῶς καὶ ὄρθρος εἰς τὸ σκότος·
χαρὰ καὶ θλίψις τὴν ζωὴν κατέκλυζον ἀσώτως·
δὲν εἶχε χάσει ὁ θνητὸς ἀκόμη τὰ πτερά του
κ’ εἶχεν ὠδῖνας τοκετοῦ καὶ ὄχι τοῦ θανάτου.
Ὑπῆρχε τότε ἱερὸν τῆς δόξης μεγαλεῖον,
φύλλα δαφνῶν ἐσύναζον, οὐχὶ ὠχρὸν χρυσίον
καὶ δὲν ἐφώτιζον τὴν γῆν ὡς τώρα ζοφοδόται,
ἀλλὰ ἡ Βίβλος, ὁ Χριστός, ὁ ἐμπνευσμένος Πλάτων·
ἔλειπε τὸ οὐδέτερον ἀπὸ τὰ γένη τότε·
τὰ πάντα ἦσαν ἄρρενα, τὸ πέλαγος γεμᾶτον!
Ναί, ἦσαν ἄλλοι ἄνθρωποι καὶ ἄλλα ἔτη, ὅτε
ἦρχεν ἡ σπάθη, ὁ Σταυρός· ἀρρενωποὶ τὸν βίον
δὲν εἶχον ἀτμοκίνητα ἱστία εἶχον τότε
κ’ ἐχαίροντο τὴν ποίησιν συμβάντων θαλασσίων.
Δὲν ἤνοιξαν μὲ τὸν ἀτμὸν εἰς νέον κόσμον δρόμον
καὶ περιήρχοντο τὴν γῆν χωρὶς σιδηροδρόμων·
ἦσαν μεγάλοι, ὁ καιρός, ὁ ἄνθρωπος, ὁ βίος·
δὲν ἔζων ἀτνιγράφοντες ἀλλὰ αὐτοσχεδίως!