Τα γράμματα πηγαινόρχονται ογρά.

« Ακριβέ μας, νοικοκύρη μου…ρημάξαμε..»

Κι ο νους τρέχει, τρέχει, τρέχει…

Λαβωμένο πούπουλο, μαζί με το νοτιά.

Αγγίζει σαν εικόνισμα το κατώφλι.

Σκύβει πάνω απ’ τον ύπνο των παιδιών.

Και το πρωί ξαναγυρίζει στο τσαντίρι.