Ξερό ήταν πάντα το ψωμί σου,

Βαριόμοιρη μάνα μας.

Τρέχαμε να το βρέξουμε στις βρύσες μας,

Μα στάζαν πάντα δάκρυα.

Το βρέχαμε στα ποτάμια μας,

Μα στάζαν πάντα αίματα.