Κάθε πρωϊ ξυπνώντας κρατάω τα κλειδιά ενός κόσμου που
βασίλεψα μέσα στ’ όνειρο,
οι μύγες τρέχουν ταραγμένες σαν κάτι πολύ σπουδαίο να έχουν
μόλις πληροφορηθεί
οι φτωχοί όταν τους ταπεινώσουν κοιτάζουν στο βάθος του καπέλου
τους σα να΄ναι εκεί προφυλαγμένη η αληθινή τους ζωή
πρόσωπα λησμονημένα που δε θέλουν να πεθάνουν
τοπία εντελώς αδιάφορα σαν εκείνους που λένε πολλά
θυμάμαι, παιδί, τα τζιτζίκια ή τις μέλισσες κι ύστερα τους χαμενους
συντρόφους εδώ κι εκεί
κάποτε πιάναμε φιλίες με το άγνωστο πίσω απ’ τον καναπέ
αργότερα έφτασε μια νύχτα να τραβήξεις την κουρτίνα
για ν’ αντικρίσεις όλο το ανεπίστρεπτο
κι αυτή η αλλόκοτη ευδαιμονία που νιώθεις καμιά φορά, ακόμα
κι όταν όλα γύρω σου έχουν γίνει στάχτη - ίσως αυτό είναι ο
θεός.