Οι κάμαρες που αγαπηθήκαμε ταξιδεύουν μες στην ομίχλη, η
Μαργαρίτα ανάβει ένα κερί και κατεβαίνει τη σκάλα, το παλιό
σχολείο έκλεισε, το φεγγάρι γράφει με κιμωλία πάνω στα τζάμια
- κι αχ, πως να σου φτάσει μια ζωή μέσα στο ατέλειωτο άγνωστο
μιας νύχτας του φθινοπώρου, κι η Μαργαρίτα κρατάει το αναμμένο
κερί και κατεβαίνει τη σκάλα, περνάει ανάμεσα στους νεκρόυς της
και μπαίνει στη ζωή της, "είναι κανείς εδώ;" ρωτάει και ξανά
"είναι κανείς εδώ;", καμιά απάντηση και θα περάσει πολύς καιρός
- γιατί κι η ποίηση είναι σαν μια εξομολόγηση αργά τη νύχτα,
σ΄ένα πρόσωπο που άξαφνα πέθανε
και μεις συνεχίζουμε να μιλάμε.