Τον Βοναπάρτη στρατηγό, το Εγώ μου τ’ ορίζω.
Εγώ, μόνο το στρατηγώ και εγώ και το βαδίζω.
Όταν σε απόφαση θέλω να κρεμαστώ καπέλο το στολίζω,
όταν δε θέλω να βιαστώ σε μάσκα το σφαλίζω.
Κόκκινο μου φόρεμα φορώ, στις μουσικές μέσα κυλώ,
με τη φλογέρα στα Έσω της βυθίζω και όταν στην στεναχώρια περπατώ
το μαύρο καράβι μέσα μου στολίζω.
Εγώ δεν είμαι κανενός, κανένας δεν είναι δικός μου.
Είμαι αγέρας θαλασσινός, στην Κορσική είναι το βιός μου,
εκεί που οσμίζομαι την αρμύρα ζήσης.
Μαύρο ρούμι την Ζωή μέσα στις φλέβες μου κυλώ και
παπαγάλους γλώσσας λύνω.
Μέτρα και σταθμά δεν έχω εγώ, το εαυτό μου κυνηγώ,
την πλάτη σε αντιγραφές γυρίζω, τους δήθεν αφοπλίζω.
Την σιδερένια την πυγμή, σε γάντι βελούδινο φυλάω
και το πετάω στην Ζωή να έρθει να το πιάσει.