Μια ουτοπία κυνική τη μοίρα μας δεσμεύει
αιώνια, κλείνει τη φυγή σε ελπίδας στεγανά
περιπλανώμενες ψυχές χαμένες στα ερέβη
φεγγίτες όσα όνειρα κρατάμε ζωντανά.
Μια σημασία άσκοπη μας άπλωνε το χέρι
κρέμαγε στη συνήθεια φθαρμένα φυλαχτά
προσχήματα, πριν να χαθεί το τελευταίο αστέρι
από τα μάτια, αφέθηκα σε δάκρυα πνιχτά
Και ίσως να ερωτευτήκαμε την λάθος ειμαρμένη
με τα ωραία πέπλα της που άπλωνε μυστικά
στους θλιβερούς καθρέφτες μας, μια νιότη γερασμένη
μας γέλαγε σαν χάνονταν στη δύση οριστικά.