Όπως ανέβαινες, ανέβαινε μαζί σου
κι ένα απ’ τα πανάκριβα στερνά μου ποιήματα.

Όσο πλησίαζες
γινόταν ευκρινέστερη η δομή του.
Μπορούσα να το φανταστώ σχεδόν τελειωμένο
μπορούσα
να πάρω ένα μολύβι να το γράψω.
Η ανάπτυξή του αναστελλόταν μοναχά
απ’ την παρεμβολή περαστικών τυχαίων.
Δεν έπρεπε να σταματήσεις μακριά
απ’ το σημείο που `στεκα,
δεν έπρεπε να στρίψεις ξαφνικά
σε μια απ’ τις παρόδους της λεωφόρου που ανηφόριζες
—Θε μου— δεν έπρεπε έτσι να χαθείς
πριν προφτάσω να διαβάσω το πιο καίριο:

Ό,τι είχαν να προσθέσουνε τα μάτια σου.