Αν είμαι ποιητής εσύ είσαι το ποίημα
που με βρήκε
Ένα ποίημα που δε χόρτασα
τα ρήματα στα σ’ αγαπώ του
μήτε τις ομοιοκαταληξίες
των ματιών σου χόρτασα
μήτε τα επίθετα που σου ταιριάζουν
τα είπα ακόμα όλα
Τον λυρισμό της παρουσίας σου
πάνω στον καμβά με τους ηλίανθους
κόκκινη παπαρούνα φύτεψα
Και στου σουρεαλισμού σου την σπηλιά
την ευωδία του μυστικού γαρυφαλώνα σου
με πέντε αισθήσεις τεντωμένες
είδα να γίνεται πότε αγριοπερίστερο
πότε δελφίνι
Ώστε
μια βραχονησίδα αρκεί.