Η ποίηση είναι μάνα,
σαν κλώσα αγκαλιάζει τα κλωσόπουλα
και τα καλά και τα ζαβά.

Κάθονται κάτω απ’ τα φτερά της τα ζαβά,
στρυφνα, στεγνα, κακοπροαίρετα,
σκαρώνουν τα στιχάκια τους,
έχουν τώρα μια μάνα κι αυτά,
έχουν μια ερωμένη να γλεντούν,
μια κακοποιημένη μούσα
να βιάζουν.

Το άλας της γης είμαστε,
λένε τα ζαβά.

Το κάτουρο της γης είναι
και μόνο καταφύγιό τους
-Καρυωτάκη μου, τι έπαθες... -
η ποίηση,
η κλώσα η αγαθή.