Ήσυχα απλωμένα ακρογιάλια
αρμυρίκια ιχνηλάτες του ανέμου
καρνάγια που ταξίδια
επουλώνουν τις πληγές τους
στης άμμου το ενάλιο υφάδι,
ασβεστωμένα σπίτια
στην άκρη του γιαλού,
με τα παράθυρα επίμονα
στο πέλαγος στερεωμένα
τον ερχομό ν’ ατενίζουν.
Πάντα έρχεται’ πάντα θα `ρθει
μια χαρά, μια λύπη
πανί για τα ταξίδια μας
στου ήλιου το ξερό ψωμί
και των μικρών ψαριών η ράχη,
το βάρος μας θα σύρει μεσοπέλαγα'
αφού πανιά δεν έχουμε
να συλογιούνται του ανέμου τους αέναους λεπτοδείχτες
που πάντα στο μηδέν γυρνούν
και ξαναρχίζουν.