Ανάμεσα στα θέλω και τα πρέπει,
λαβωμένο αχ,
στο φυλλοκάρδι.
Στέπας άνεμος τα μάτια σου
μ’ ένα πουλί στα τσίνορα
κόντρα πετάς.
Κι ένα δάσος πεθυμιάς να
ξαποστάσει το τραγούδι
στο βλέμμα έχεις.
Ο χρόνος ρέει ακίνητη αιωνιότητα,
τόσο παρθένα
σαν πνοή φλογέρας που
σμίγει με πρωινό καλοκαιριού.
Και η καθάρια κατάληξη της φωνής σου
ήχος σταγόνας,
τραγούδι σε
βαθύ πηγάδι μέσα μου.
Σαν σιωπή υγρού μονοπατιού
που ανηφορίζει την δίψα
κάτω από κραυγές λεμονανθών.